Wat begint als een “gratis opslagsysteem” verandert in een ramp in slow motion zodra USB-flash wordt blootgesteld aan NAS-werkbelasting

Iederéén heeft die ene la. Je weet precies welke. Een technologisch kerkhof vol met vijf verschillende opladers van telefoons die al lang zijn uitgestorven, een willekeurig SIM-tool dat zeker niet bij jouw telefoon hoort en een handvol oude USB-sticks waarvan je zweert dat je ze ooit nog nodig hebt. En dan, op een dag, komt de ingeving: je besluit dat die oude USB 3.0-pareltjes voor grootheid zijn bestemd. “Ik bouw een NAS met deze dingen!” roep je trots. “Een gigantische opslagarray, gratis! Milieuvriendelijk! Efficiënt! Ik verdien hier een prijs voor.”

Maar — en ik zeg dit met liefde — wat je in werkelijkheid bouwt is een digitaal rampgebied vermomd als budgetproject. Want USB-sticks en NAS-werkbelasting gaan samen ongeveer net zo goed als mayonaise en warme chocolademelk.

USB 5Gbps — De “Hold My Beer, I’m Fast Enough” Snelheid

Kijk, als USB een middelste kind had, dan was dit het. Vijf gigabit per seconde klinkt indrukwekkend totdat je beseft dat het eigenlijk de neef is die één keer per jaar een 5K loopt en er met Kerst voortdurend over opschept. Het werkt. Het verplaatst je bestanden. Het klaagt niet. En wanneer je iets inplugt, is de kans groot dat het zegt: “Ja man, ik fix dit,” ook al weet je dat het vanbinnen stiekem naar adem hapt.

Dit is de snelheidsklasse waarin harde schijven zich prettig voelen, simpele USB-sticks zichzelf niet al te erg voor schut zetten, en je kunt blijven doen alsof je verouderde laptop “helemaal prima” is. Tuurlijk, 5Gbps is leuk. Maar zodra je de snelheden hierboven ziet, vraag je je af hoe je ooit zo hebt kunnen leven.

Gbps — Gigabit per seconde — is gewoon een chique manier om te zeggen hoe snel je data door de kabel wordt gejaagd, en eerlijk gezegd klinkt de naam veel ingewikkelder dan het is. Een gigabit is gewoon een miljard digitale puntjes, bits, de kleine aan/uit-signaaltjes waar alles in de technologie uit is opgebouwd. Stapel er een miljard bij elkaar en duw ze elke seconde door een kabel en boom, je hebt 1 Gbps. De truc — en hier gaat het vaak mis na een paar biertjes — is onthouden dat een bit geen byte is. Er zitten acht bits in één byte, dus welk Gbps-getal de marketingjongens ook op de doos plakken, je deelt het door acht om iets te krijgen dat in de echte wereld zinvol is, zoals megabytes per seconde. Dus die “5 Gbps” USB-poort? Die haalt maximaal ongeveer 625 MB/s als alles meewerkt, de planeten op één lijn staan en je de kabel achter je bureau niet hebt geknikt. Noem het hoe je wilt, maar Gbps betekent gewoon “hoe snel dit ding spullen kan verplaatsen,” en meer hoeft eigenlijk niemand te weten voordat hij nog een drankje inschenkt en doet alsof USB-benamingen geen complete ramp zijn.

USB 10Gbps — De “Voel Me Best Goed, Misschien Straks Een Film Overzetten” Klasse

Tien gigabit is waar USB eindelijk een schoon shirt aantrekt en doet alsof het zijn leven op orde heeft. Plotseling voelt alles snel. Je transfers slepen niet meer. Je externe SSD’s klinken niet langer als een verstopte gootsteen. Je begint weer in technologie te geloven.

Dit is de snelheid die je het gevoel geeft dat je in de toekomst leeft zonder dat je iets hoeft te begrijpen. Het is dubbele snelheid maar ook dubbele zelfverzekerdheid. Het is de “ik ben niet rijk, maar ik eet geen tankstation-burrito’s meer” van USB-prestaties.

Begrijpen waarom een echt universeel opstartbare USB-flashdrive niet kan bestaan, zelfs al zoeken miljoenen mensen ernaar.

Mensen zoeken naar een universeel opstartbare USB-flashdrive omdat het idee zo simpel klinkt: één USB-stick die je in elke computer steekt en alles start vanzelf. Windows, Mac, Linux, oude laptops, nieuwe desktops — één drive om ze allemaal op te starten. Als miljoenen mensen ernaar zoeken, moet het toch bestaan, toch?

Maar de werkelijkheid lijkt meer op een bouwmarkt binnenlopen en vragen om één enkele sleutel die elk huis ter wereld kan openen. Niet omdat het idee dom is, maar omdat elk huis anders gebouwd is. Sommige hebben oude metalen sloten, sommige slimme sloten met toetsenbord, sommige schuiven, sommige klikken, sommige draaien en sommige zijn ontworpen om nooit open te gaan zonder toestemming van de eigenaar. Het probleem is niet de sleutel. Het probleem zijn de deuren.

Een universeel opstartbare USB-stick loopt precies tegen hetzelfde probleem aan.

Mensen zien een USB-stick als een soort magische aan-/uitknop — steek hem in elk apparaat en de computer zou ervan moeten opstarten. Maar computers delen geen enkel uniform ontwerp. Ze lijken eerder op verschillende soorten voertuigen. Een Ford pickup, een Tesla, een Harley-Davidson en een jetski hebben allemaal een motor, maar je kunt ze niet met dezelfde sleutel starten. Je zou ook niet verwachten dat dezelfde motor in al deze voertuigen past.

Handleiding: Het probleem oplossen waarbij Windows dezelfde USB-sticknaam aan elk aangesloten apparaat toekent

Heb je ooit een USB-stick aangesloten en gezien hoe een oude naam uit het graf terugkeert? Je formatteert hem, geeft hem een nieuwe naam, vloekt erop… en toch blijft Windows volhouden dat de stick nog steeds een naam heeft van een vorige verbinding, zoals TEST of nog beter CentOS 7 Boot. De stick is niet bezeten. Windows houdt gewoon vast aan een oude labelcache van lang geleden.

Waarom je FAT32 niet meer ziet bij grote schijven en hoe dit bestandssysteem begon in de vroege dagen van Microsoft en IBM

Is het iemand opgevallen dat de FAT32-formatteeroptie in Windows verdwenen is?

Microsoft heeft geen officiële verklaring gegeven waarom de optie om FAT32 te formatteren niet meer beschikbaar is voor opslagapparaten van 32GB of groter, maar wij zijn op onderzoek uitgegaan en hebben een mogelijke reden gevonden.

In zowel Windows 10 als Windows 11 krijgen gebruikers meestal alleen de opties NTFS (New Technology File System) of exFAT (Extended File Allocation Table) te zien. De optie om een schijf als FAT32 te formatteren verdwijnt zodra de capaciteit van de schijf groter is dan 32GB.

Omdat Microsoft deze wijziging niet heeft toegelicht, wordt algemeen aangenomen dat dit is gedaan om problemen te voorkomen die worden veroorzaakt door de beperkingen van FAT32 — met name het onvermogen om bestanden groter dan 4GB op te slaan. Aangezien bestandsgroottes de afgelopen jaren zijn toegenomen, wordt deze beperking steeds problematischer.

Het FAT32-bestandssysteem kan geen enkele bestanden opslaan die groter zijn dan 4GB. Dit komt door de 32-bits bestandstoewijzingstabel die de maximale bestandsgrootte beperkt tot 4.294.967.295 bytes. Ongeacht de clusteromvang kan FAT32 geen bestand boven deze limiet verwerken.

Voor gebruikers die grote bestanden willen opslaan, zoals video’s in hoge resolutie, systeemback-ups of grote datasets, is overstappen op exFAT of NTFS essentieel. NTFS, dat standaard wordt gebruikt voor interne Windows-schijven, biedt betere ondersteuning voor grote bestanden, toegangsrechten en journaling. exFAT daarentegen is ontworpen als een lichtgewicht, hoogcapaciteitsalternatief voor externe opslag, compatibel met meerdere besturingssystemen. Maar formatteer USB-sticks niet met NTFS, zoals we eerder hebben besproken.

Wij denken dat Microsoft de FAT32-optie voor schijven boven de 32GB heeft verwijderd om gebruikersverwarring en/of ondersteuningsproblemen te voorkomen. Als je bijvoorbeeld een videobestand van 5GB naar een FAT32-schijf probeert te kopiëren, krijg je een frustrerende foutmelding. Door standaard exFAT te gebruiken, helpt Windows gebruikers dit probleem te omzeilen zonder technische uitleg.

exFAT ondersteunt aanzienlijk grotere bestanden dan FAT32. In theorie kan exFAT bestanden tot 16 exabyte (16 miljoen terabyte) verwerken, hoewel de werkelijke limieten lager liggen en afhankelijk zijn van de implementatie op het apparaat. Toch is dit ruim voldoende voor zowel consumenten- als professioneel gebruik, van videoproductie tot grootschalige back-ups.

Hoewel exFAT uitstekende compatibiliteit biedt tussen verschillende platforms en grote bestanden ondersteunt, moeten gebruikers zich ervan bewust zijn dat sommige oudere besturingssystemen of ingebouwde apparaten het mogelijk niet standaard ondersteunen.

Korte uitleg: Een beknopte geschiedenis van bestandssystemen

Alles over microSD-duplicators en CID-waarden: wat de CID is, wanneer je die wel of niet kunt programmeren en welke tools daarbij komen kijken

Wat is de CID-waarde voor een microSD-kaart?

De CID (Card Identification) waarde is een unieke identifier die door de fabrikant aan elke microSD-kaart wordt toegewezen. Deze waarde wordt opgeslagen in het interne geheugen van de kaart en wordt gebruikt voor verschillende doeleinden zoals het identificeren van de kaart, het waarborgen van de authenticiteit en het vergemakkelijken van de compatibiliteit met apparaten.

De CID-waarde bestaat doorgaans uit 16 bytes hexadecimale cijfers en bevat informatie zoals het fabrikant-ID, de productnaam, het serienummer, de fabricagedatum en andere details die specifiek zijn voor de kaart.

Om de CID-waarde van een microSD-kaart te verkrijgen, moet je gespecialiseerde software of tools gebruiken die toegang kunnen krijgen tot het interne geheugen van de kaart, zoals kaartlezers met bijbehorende software of commando’s die het CID-register lezen ondersteunen. Het is echter belangrijk op te merken dat toegang tot deze informatie speciale rechten kan vereisen en mogelijk niet mogelijk is met standaard consumentenapparaten of software.

Kun je een CID-waarde naar een kaart schrijven?

Het is niet mogelijk om handmatig een CID (Card Identification) waarde naar een microSD-kaart te schrijven met een desktopcomputer. De CID is een unieke identifier die door de fabrikant tijdens het productieproces wordt toegewezen en wordt opgeslagen in een beveiligd gebied van het interne geheugen van de kaart of read-only geheugen (ROM). Deze informatie is niet toegankelijk of aanpasbaar voor gebruikers met standaardmethoden of tools die beschikbaar zijn voor consumenten.

Waar wordt een CID-waarde voor gebruikt?

De CID (Card Identification) waarde van een microSD-kaart dient verschillende belangrijke doeleinden:

• Identificatie: uniek onderscheid tussen kaarten, handig bij beheer en troubleshooting.
• Authenticatie: controle op echtheid om vervalsingen en compatibiliteitsproblemen te voorkomen.
• Apparaatcompatibiliteit: sommige apparaten toetsen op specifieke kaartkenmerken voor correcte werking.
• Garantie & support: batch- en productinformatie voor RMA, kwaliteitscontrole en klantenservice.

Over het algemeen speelt de CID-waarde een cruciale rol bij het waarborgen van de juiste werking, compatibiliteit en authenticiteit van microSD-kaarten in verschillende apparaten en toepassingen.

Kan de CID-waarde worden gebruikt voor beveiliging?

Hoewel de CID primair voor identificatie is bedoeld, kan deze indirect bijdragen aan beveiliging of deel uitmaken van een breder security-model:

• Apparaatauthenticatie: de CID als extra factor naast wachtwoord of sleutel.
• Anti-counterfeit: CID-verificatie tegen een whitelist om nepkaarten te detecteren.
• Koppeling & autorisatie: binding tussen kaart en device voor gecontroleerde toegang.
• Toegangscontrolelijsten: whitelisting van toegestane CID’s binnen systemen of netwerken.

Vertrouw echter niet uitsluitend op de CID voor beveiliging; combineer met versleuteling, degelijke authenticatie, toegangscontroles en updates voor een robuuste oplossing.

Is er een oplossing om CID-waarden te schrijven?

Nexcopy ontwikkelt duplicators en gerelateerde programmeringsoplossingen voor o.a. microSD. Bepaalde gespecialiseerde systemen bieden functies die verder gaan dan standaard consumentenapparatuur, waaronder het kunnen programmeren van kaart-identifiers voor specifieke industrie-toepassingen waar nauwkeurige controle over kaartidentiteit vereist is.

Met zulke professionele duplicators kunnen workflows worden ingericht voor het maken van maatwerkkaarten, het toekennen van seriële identifiers voor inventaris/tracking of het voldoen aan device-specifieke compatibiliteitseisen.

Let op: het wijzigen of programmeren van identifiers moet zorgvuldig en verantwoordelijk gebeuren. Houd rekening met juridische en ethische aspecten (intellectuele eigendom, security en privacy). Voor de meeste consumenten-use-cases is schrijven van CID niet beschikbaar en meestal ook niet nodig.

Na wat onderzoek te doen naar de reden waarom sommige HP computers niet opstarten vanaf een USB-flashstation, kwam ik Ventoy tegen.

Ventoy is een softwaretool om een ??USB-flashdrive te maken die in alles kan worden opgestart en ondersteunt de meest voorkomende afbeeldingsbestanden.

We hebben Ventoy geprobeerd om een ??USB-flashstation opstartbaar te maken, en het werkt als een zonnetje. De software is zelfs zo gebruiksvriendelijk dat het de moeite waard is om commentaar te geven op een eerder bericht dat we hebben gedaan. Een tijdje terug hadden we het over hoe je controleer of uw USB-flashstation opstartbaar is, en om eerlijk te zijn, in plaats van de tijd en moeite te steken in het lezen van het artikel en het doen van de stappen, kunt u uw tijd beter besteden aan het flashen van uw schijf met Ventoy. Het resultaat is een opstartbare USB-stick voor elk apparaat.

Ventoy is een open source-tool voor het maken van opstartbare flashdrives bij gebruik van afbeeldingsbestanden zoals ISO-, IMG-, WIM-, VHD- en EFI-bestanden. Het projectteam heeft meer dan 900 afbeeldingsbestanden getest die met succes zijn getest op meer dan 90% van de distributiepakketten.

Wat we leuk vinden aan deze oplossing is dat je de schijf niet hoeft te flashen met opstartcode met behulp van de bron-cd-rom zoals zoveel tutorials die er zijn (voor Windows tenminste) omdat de Ventoy-tool een tweede partitie maakt die alle opstartcode bevat en het Ventoy-hulpprogramma laat die partitie knipperen met de benodigde opstartcode. U kunt aan de screenshot van Schijfbeheer hieronder zien dat er nu twee partities op de geteste flashdrive staan.

Je kunt zien dat er veel Ventoy-updates zijn geweest en wat (ook) erg leuk is aan hun softwaretool, is de weergave van de Ventoy-versie op je apparaat. Leuke functie om te vergelijken als uw apparaat actueel is of een update nodig heeft. Het updateproces is net zo snel als de oorspronkelijke creatie van het opstartbare apparaat.

Gezien het bovenstaande is het vanzelfsprekend gemakkelijker dan ooit om een USB-flashdrive in alles opstartbaar te maken zonder het werk opnieuw te hoeven doen. Deze software elimineert de noodzaak om een ??opstartbare image naar USB te maken en deze steeds opnieuw te flashen. Werk gewoon de inhoud van het afbeeldingsbestand bij, niet de schoenriemcode.

Het enige dat zelfs een beetje vervelend is, dat eenvoudig genoeg te corrigeren is, is dat de volumenaam voor de primaire partitie standaard is ingesteld op “Ventoy”. Het zou fijn zijn als er een bewerkingsfunctie in de software was om dit aan te passen zonder de extra stap om de naam van de volume achteraf.

Hier is een lijst met functies die van de website zijn gekopieerd. Het project is open source en we raden u aan een donatie te doen als u de code daadwerkelijk gebruikt. Het is alleen maar eerlijk, toch!

In dit artikel wordt uitgelegd hoe u een website-snelkoppeling maakt die werkt vanaf een flashstation. Het artikel bevat de instructies, een video over de instructies en een sjabloonbestand dat u kunt downloaden en aanpassen voor eigen gebruik.

De reden voor dit onderwerp van het maken van een websitesnelkoppeling op een flashstation is dat het slepen en neerzetten van uw bureaubladsnelkoppeling naar een flashstation niet werkt.

De snelkoppeling op een bureaublad is een relatief pad van de computer naar de website. Wat betekent dat de snelkoppeling niet goed wordt overgebracht naar een flashstation dat anderen kunnen gebruiken. In plaats van een werkende snelkoppeling, wordt de snelkoppeling ofwel uitgeschakeld of brengt u naar een algemene pagina in de browser.

Het is heel eenvoudig om een ??snelkoppeling te maken die werkt op een USB-flashstation. Zoals, gek makkelijk.

• Open Kladblok (typ Kladblok in de zoekfunctie en klik op Enter)
• Type: [InternetShortcut]
• Typ de bestemmingspagina van de website: URL=https://www.getusb.info
• Nu Opslaan als het bestand op uw USB-flashstation met de extensie .URL.

Je hebt nu met succes een website-snelkoppeling op je USB-stick gemaakt.

Deze link kan op elke flashdrive, harde schijf of desktoplocatie worden gebruikt. De snelkoppeling is echt een universeel bestand dat vanaf elke locatie werkt.

Hier is het tekstbestand die u als sjabloon kunt gebruiken als de bovenstaande instructies te ingewikkeld zijn of als u de stappen gewoon niet wilt uitvoeren.

Hier is de video: How To: Een websitesnelkoppeling maken op een USB-stick

Leer hoe je een USB-stick alleen-lezen kunt maken: tijdelijke en permanente methodes uitgelegd

Er zijn twee manieren om een USB-stick alleen-lezen te maken. Eén methode maakt de USB alleen-lezen in alles waarmee het is verbonden, dus je zou kunnen zeggen dat dit een universele manier is om een flashstation tegen schrijven te beveiligen.

De andere manier is een pc-specifieke oplossing waarbij enkele registerbewerkingen vereist zijn voor elke computer waarop de USB-flashdrive is aangesloten.

Als we zeggen 100% permanent, betekent dit dat de USB-stick alleen-lezen (schrijfbeveiligd) is op alle apparaten, of het nu computers zijn zoals een Mac, Windows-pc, Linux-box of niet-processorgebaseerde producten zoals een autoradio. Deze permanente oplossing betekent ook dat de status van de schijf niet kan worden gewijzigd. De andere methode markeert een USB-apparaat als alleen-lezen in relatie tot de pc waarop het is aangesloten, zodat wanneer die USB-stick op die computer wordt aangesloten, het de USB alleen-lezen maakt en alle schrijfopdrachten blokkeert naar het apparaat.

Meestal wil een IT-manager of contenteigenaar dat de USB-stick alleen-lezen is, zodat de bestanden niet kunnen worden verwijderd of geformatteerd van de schijf. Een andere reden om een USB alleen-lezen te maken, is dat de originele bestanden hetzelfde blijven en de mogelijkheid blokkeert om bestanden te wijzigen of te manipuleren. Ten slotte is het slim om USB’s alleen-lezen te hebben, zodat virussen niet op de schijf springen en zich mogelijk naar andere computers verspreiden.

Laten we beginnen met de minder permanente manier, omdat dit gemakkelijker te doen is en er geen specifieke hardware voor nodig is.

Je hebt een Windows 7-machine of hoger nodig. De Windows 7-machine heeft het DiskPart-hulpprogramma waarmee we allerlei coole dingen op flashstations kunnen uitvoeren, zoals het instellen van schrijfbeveiliging.

• Sluit de USB aan op uw Windows-computer.
• Ga om te beginnen naar Windows Start en typ in het zoekveld cmd

Hiermee wordt uw opdrachtprompt uitgevoerd.

• Ga naar de hoofdmap van de C-schijf door cd\ te typen.
• Type DISKPART
• Type LIST DISK

Nu moet je de USB-stick vinden die op je pc is aangesloten. Hoogstwaarschijnlijk is het SCHIJF 1.

• Typ SELECT DISK 1
• Typ ATTRIBUTES DISK SET READONLY
• DiskPart bevestigt dat het attribuut is verzonden en u kunt nu EXIT typen

Dus wat we deden is een registervermelding in die Windows-machine maken om die flashdrive altijd als alleen-lezen te behandelen. Dit is een eenvoudige, maar pc-specifieke oplossing. Met een hulpprogramma zoals USB Scrub kun je deze registervermelding weer verwijderen en de USB opnieuw beschrijfbaar maken.

Een alternatieve optie is een bestand op de USB-stick als alleen-lezen in te stellen. Dit werkt op pc’s, maar niet op Mac of Linux. Ook het formatteren van de USB-stick als NTFS en machtigingen aanpassen kan werken, maar gebruikers kunnen deze machtigingen vaak eenvoudig resetten.

De permanente oplossing: controller-niveau schrijfbeveiliging

Bij een permanente oplossing wordt de instelling gedaan op controllerniveau. De USB-controllerchip op de flashdrive blokkeert dan het SCSI-schrijfcommando naar het NAND-geheugen. Dit betekent dat de instelling zich op de USB-stick zelf bevindt en niet afhankelijk is van de pc. De stick vertelt de computer dat hij alleen-lezen is.

Helaas zijn er veel fabrikanten van USB-controllers en is er geen universele methode om deze instelling handmatig te activeren.

Een flexibele oplossing van Nexcopy

Nexcopy biedt USB-sticks aan met een controller-niveau oplossing waarbij de alleen-lezen instelling kan worden in- en uitgeschakeld via een opdrachtregelprogramma of een GUI-tool. Dit maakt het mogelijk om de schijf te vergrendelen of te ontgrendelen wanneer dat nodig is, ook voor grootschalige uitrol en remote beheer.

Nexcopy biedt de schijven aan in zowel USB 2.0- als USB 3.0-configuraties en capaciteiten van 2 GB tot 32 GB+. Een nuttige bron is ook USBCopier.com, waar USB read-only en USB CD-ROM partities duidelijk worden uitgelegd.

Bron: GetUSB.info Engelstalig artikel.

USB-flashstation uitwerpen vanuit Windows-opdrachtprompt — eenvoudig en snel

Microsoft biedt geen eenvoudige manier om USB-flashstations met één klik of automatisch uit te werpen. Universal Serial Bus (USB) is de #1 methode voor het uitbreiden van opslag in Windows, maar Microsoft maakt het uitwerpen van een opslagapparaat tot een handmatig proces. Frustrerend voor velen, zoals jij, omdat je hier bent. {knipoog}

In dit artikel bespreken we hoe u een USB-flashstation kunt uitwerpen via de opdrachtprompt. Daarnaast tonen we ook een softwaretool waarmee u een USB-stick met één klik kunt uitwerpen. Ja, dat klopt, één klik!

Zoals hierboven vermeld, maakt Microsoft dit niet gemakkelijk. De gebruiker moet DiskPart starten, de aangesloten volumes weergeven, het juiste volume selecteren en vervolgens uitwerpen met het commando release.

Deze opdrachten kunnen via de opdrachtprompt worden uitgevoerd, maar eerlijk gezegd is dat vervelend omdat al het typen en selecteren erbij komt kijken. Dit proces moet worden geautomatiseerd. {hint}

Nexcopy loste dit probleem op met een gratis hulpprogramma dat geen installatie vereist, geen beheerdersrechten nodig heeft en waarbij u geen schijf hoeft te selecteren. De tool is ultrasnel en eenvoudig. Bovendien kan iedereen het gratis exe-bestand in zijn eigen software bundelen om het proces te automatiseren.

De gratis softwaretool heet USB Eject Button.

Downloadlink: USB-flashstations uitwerpen in Windows-opdrachtprompt

Hieronder staat de opdrachtprompt die slechts één woord gebruikt om een USB-flashstation uit te werpen. Het commando is release.

Maar wat als er meerdere USB-sticks zijn aangesloten? Ook dan blijft het eenvoudig. De USB Eject Button selecteert automatisch de laatst aangesloten stick en werpt die als eerste uit.

Voorbeeld: eerst aangesloten “Drive One”, daarna “Drive Two” en tenslotte “Drive Three”.

Vervolgens werpt de tool ze uit in omgekeerde volgorde: Drive Three (F), daarna Drive Two (E) en als laatste Drive One (D).

Nexcopy biedt deze tool gratis aan. Geen installatie, geen beheerdersrechten, geen handmatige selectie nodig. Desgewenst kunt u het zelfs bundelen met andere applicaties.

Het bestand USBEjectButton.exe heeft een gebruiksvriendelijke interface. Download het zip-bestand, pak het uit en maak een snelkoppeling naar het exe-bestand op uw bureaublad of taakbalk.

Wanneer u op het pictogram klikt, wordt het uitwerpproces direct uitgevoerd. Eenvoudig – Glad – Direct

Windows speelt zelfs een bevestigingsgeluid af zodat u weet dat het gelukt is.

Met de snelkoppeling in de Windows-taakbalk kunt u nu een USB-stick uitwerpen met één klik. Briljant.

Hier is een video die het proces laat zien:

En wat gebeurt er als er geen USB is aangesloten? Dan opent de tool een Nexcopy-webpagina in uw standaardbrowser met informatie over andere USB-oplossingen. Niet storend, maar juist handig.

De pagina toont onder meer:

• Kopieerbeveiligde USB’s voor video, audio, PDF, HTML en meer
• Lock License drives: standaard schrijfbeveiligd, met programmatisch ontgrendelen
• USB-cd-rom-drives op basis van ISO-bestanden (hardware-oplossing)
• USB-encryptie-drives met sterke AES-codering en cross-platform gebruik

Bron: GetUSB.info Engelse versie: Eject USB Flash Drive From Windows Command Prompt