Het recyclen van een PCB (printplaat) uit een USB-stick hangt af van verschillende belangrijke factoren. De belangrijkste zijn de materialen die gebruikt zijn bij de productie van de PCB en de beschikbare recyclingprocessen zodra de oude USB-stick wordt aangeboden voor recycling.

Niet veel mensen hebben hier veel interesse in, maar hier is een gedetailleerd overzicht van het recyclen van een printplaat uit een USB-stick:

De PCB van een USB-stick bestaat voornamelijk uit verschillende belangrijke materialen, waarvan elk een specifieke functie heeft. Het grootste deel van het apparaat, ongeveer 60-70%, bestaat uit glasvezel of epoxyhars, wat zorgt voor structurele stabiliteit. Koperen sporen en lagen binnen de PCB vormen ongeveer 10-20% van het product en dienen als elektrische geleiders voor de elektronica. Daarnaast maken elektronische componenten zoals geïntegreerde schakelingen (IC’s), condensatoren en weerstanden ongeveer 10-15% van de samenstelling van de printplaat uit – deze spelen een cruciale rol in gegevensopslag en verwerking. De resterende 5-10% bestaat uit diverse andere materialen zoals goudlaagjes, soldeer en lijmen, die bijdragen aan de connectiviteit, duurzaamheid en assemblage.

Bij het recyclen van een USB-stick kunnen slechts enkele materialen daadwerkelijk worden teruggewonnen.

Koper, dat ongeveer 10-20% van de PCB uitmaakt, is goed recyclebaar en wordt vaak teruggewonnen tijdens het recyclingproces.

Goud, hoewel het slechts ongeveer 1% van de printplaat uitmaakt, is waardevol en wordt gevonden in connectoren en contactpunten, maar vereist gespecialiseerde methoden voor terugwinning.

Zilver, dat in kleine hoeveelheden aanwezig is, kan soms worden teruggevonden in soldeer of coatings en is ook recyclebaar.

Elektronische componenten, die 10-15% van de PCB uitmaken, kunnen soms worden gedesoldeerd en hergebruikt, hoewel de meeste worden versnipperd en gesmolten om edelmetalen terug te winnen. Glasvezel en epoxyhars, die het grootste deel (60-70%) van de PCB uitmaken, zijn daarentegen moeilijk te recyclen en eindigen meestal als afval of worden hergebruikt als vulmateriaal.

Bijvoorbeeld, tijdens het PCB-recyclingproces wordt koper vaak gescheiden door een combinatie van mechanische versnippering en chemische behandeling, waardoor het kan worden omgesmolten en hergebruikt in nieuwe elektronica of bekabelingstoepassingen.

Gemiddeld is slechts 20-40% van een PCB van een USB-stick daadwerkelijk recyclebaar, terwijl de resterende 60-80% moeilijk te recyclen is en vaak als afval eindigt of wordt hergebruikt in toepassingen van lage kwaliteit. De kosten voor het recyclen van het recyclebare deel variëren afhankelijk van verschillende factoren, waaronder inzameling, verwerking, extractie en raffinage. Elke fase vereist gespecialiseerde apparatuur en arbeid, wat de totale kosten van het recyclingproces aanzienlijk beïnvloedt.

De kosten voor het recyclen van een PCB uit een USB-stick zijn erg hoog en vaak niet de moeite waard. De kosten omvatten:

De eerste fase, inzameling en sortering, kost tussen $0,10 en $0,50 per eenheid. Dit omvat transport, arbeid voor sortering en voorverwerking.

Nadat de PCB’s zijn ingezameld, ondergaan ze versnippering en mechanische scheiding, wat $0,20 tot $0,80 per eenheid kost. In dit proces worden de printplaten in kleine stukjes gebroken en materialen worden gescheiden met behulp van magnetische en dichtheidsgebaseerde methoden.

Fijne goud- en koperdeeltjes vereisen vaak extra verwerking vanwege het hoge energieverbruik.

Het meest gecompliceerde deel: chemische extractie (hydrometallurgie) wordt gebruikt om waardevolle metalen terug te winnen. Chemische extractie omvat complexe methoden zoals zuuroplossing, elektrolyse en oplosmiddelterugwinning. Deze methode is duur en kost tussen $1,50 en $3,50 per eenheid. Bovendien vereist het een zorgvuldige omgang met gevaarlijke chemicaliën zoals cyanide of salpeterzuur om milieuschade te voorkomen. Smelten en raffineren (pyrometallurgie), dat tussen $1,00 en $4,00 per eenheid kost, maakt gebruik van smelten bij hoge temperaturen om metalen terug te winnen. Dit proces is echter energie-intensief en vereist emissiebeheer en slakverwerking om de milieu-impact te minimaliseren.

Afbeelding

De inkomsten uit het terugwinnen van materialen uit een PCB van een USB-stick zijn relatief laag in vergelijking met de hoge kosten van recycling.

Goud, dat ongeveer 1% van de PCB uitmaakt, kan ongeveer $50 tot $200 per kilogram opleveren, wat neerkomt op $0,05 tot $0,20 per USB-stick.

Koper, dat 10-20% van de PCB uitmaakt, brengt ongeveer $8 tot $15 per kilogram op, wat neerkomt op ongeveer $0,01 tot $0,05 per eenheid.

Zilver, dat slechts in kleine hoeveelheden aanwezig is, draagt ??tussen $0,02 en $0,10 per USB-stick bij, terwijl andere waardevolle materialen zoals palladium nog eens $0,01 tot $0,05 per eenheid kunnen opleveren.

In totaal wordt de geschatte opbrengst per PCB geschat op $0,10 tot $0,40, wat aanzienlijk lager is dan de recyclingkosten, wat resulteert in een nettoverlies van ongeveer $2,40 tot $8,40 per eenheid.

Dus, het daadwerkelijk recyclen van een USB-stick is bijna altijd duurder dan andere “recycling”-alternatieven, zoals wat wij doen op www.recycleusb.com, waar we de sticks hergebruiken voor minderbedeelde kinderen die de media kunnen gebruiken als draagbaar besturingssysteem.

RecycleUSB.com voert dit proces zelf niet uit, maar werkt samen met Sugarlabs.org, die verantwoordelijk is voor de herverdeling van de USB-opslagmedia.

USB-flashdrives uit China zijn sinds 2020 onderworpen aan extra invoertarieven die nu samen 17,5% bedragen

Ja, er is een invoertarief op USB-flashdrives uit China.

Sinds 2020 zijn er twee invoertarieven opgelegd aan de categorie USB-flashdrives bij import uit China.

Het eerste tarief werd ingevoerd tijdens Trumps eerste ambtstermijn met een tarief van 7,5%, dat in februari 2020 van kracht werd.

Het tweede tarief werd ingevoerd tijdens Trumps tweede ambtstermijn met een tarief van 10%, dat in januari 2025 van kracht werd.

Het totale invoertarief bedraagt momenteel 17,5% voor alle USB-flashdrives die uit China naar de Verenigde Staten worden geïmporteerd.

Is dit slecht? Meestal JA en een beetje nee.

Een duidelijk ja, omdat elk invoertarief dat op een product wordt geheven in feite een “belasting” op dat product is. Dit geldt ongeacht of het product uit China of een ander land wordt geïmporteerd.

Een beetje nee, omdat de Verenigde Staten een handelsdeficit hebben ten opzichte van China. Theoretisch zou het opleggen van een tarief op geïmporteerde goederen Amerikaanse leveranciers moeten stimuleren om producten in de Verenigde Staten te produceren.

Veel economen discussiëren over invoertarieven. Over het algemeen wordt gesteld dat invoertarieven schadelijk zijn voor de Amerikaanse economie, omdat ze de kosten voor consumenten en bedrijven verhogen en de wereldhandel verstoren. Veel Amerikaanse fabrikanten zijn afhankelijk van geïmporteerde grondstoffen en componenten (zoals halfgeleiders, staal en elektronische onderdelen) om eindproducten te produceren. Hogere invoerkosten maken Amerikaanse bedrijven minder concurrerend, wat kan leiden tot baanverlies en een tragere economische groei.

Invoertarieven kunnen ook vergeldingsmaatregelen van handelspartners uitlokken, waardoor Amerikaanse exporteurs worden benadeeld omdat hun goederen duurder en minder concurrerend worden op buitenlandse markten. Hoewel invoertarieven bedoeld zijn om de binnenlandse productie te stimuleren, zijn ze mogelijk niet effectief in het terughalen van productiefaciliteiten naar de VS. Veel industrieën zijn diep geïntegreerd in mondiale toeleveringsketens, waardoor het moeilijk en duur is om de productie terug te verplaatsen naar de VS.

Bijvoorbeeld, er zijn geen grote fabrikanten zoals Kingston, Western Digital, Nexcopy of Micron die USB-flashgeheugen produceren in de Verenigde Staten. Deze bedrijven gebruiken contractfabrieken in China om hun producten te maken.

Zelfs als deze bedrijven productiecapaciteit in de VS hadden, zou het NAND-geheugen dat nodig is om het product te maken uit China moeten worden geïmporteerd. Aangezien NAND-geheugen 90% van de productiekosten van een USB-flashdrive uitmaakt, zou het niet winstgevend zijn om de productie naar de VS te verplaatsen. Het is goedkoper voor de eindgebruiker om de invoertarieven te betalen dan voor de fabrikanten om hun toeleveringsketen te wijzigen.

Invoertarieven zijn een oude strategie in internationale handelsbesprekingen. De president die deze tarieven heeft ingevoerd, beheerst niet de “kunst van de deal”, maar heeft eerder een simplistische visie op hoe handelsdeals moeten worden onderhandeld. Invoertarieven zijn al eeuwenlang gebruikt als een instrument om binnenlandse industrieën te beschermen, overheidsinkomsten te genereren en handelsrelaties te beïnvloeden. De theorie is dat invoertarieven lokale bedrijven beschermen tegen buitenlandse concurrentie en ervoor zorgen dat binnenlandse industrieën zich kunnen ontwikkelen zonder te worden ondermijnd door goedkopere importen – maar deze theorie is tegenwoordig minder effectief.

Hoewel invoertarieven nog steeds een veelgebruikt onderhandelingsmiddel zijn, stellen veel economen dat vrijhandelsovereenkomsten en internationale samenwerking (zoals onder de Wereldhandelsorganisatie) effectiever zijn voor het bevorderen van langdurige economische groei. In plaats van invoertarieven te heffen, richten moderne handelsdeals zich vaak op het verminderen van barrières, het vergroten van de markttoegang en het handhaven van eerlijke concurrentieregels, wat kan leiden tot duurzamere en wederzijds voordelige handelsrelaties.

De bovenstaande paragraaf toont een groot tekort van de huidige regering (Trump 2025). Het onvermogen om op een hoger niveau te denken en gedetailleerdere handelsakkoorden te onderhandelen zal uiteindelijk de Amerikaanse consument honderden, zo niet duizenden dollars kosten.

Wat kun je doen?

Er is weinig dat kan worden gedaan om het opgelegde invoertarief te vermijden of te omzeilen. Bijvoorbeeld, er is geen fabrikant in de Verenigde Staten die USB-flashdrives produceert. De kosten om producten uit China naar bijvoorbeeld Taiwan of Mexico te verzenden en vervolgens naar de VS te verschepen, zijn duurder dan het betalen van het invoertarief. De enige optie die Amerikanen hebben, is begrijpen wat een invoertarief is en hoe dit de financiële situatie van een bedrijf of onderneming beïnvloedt. Het belangrijkste is om functionarissen te kiezen die meer in lijn zijn met consumentenbescherming in plaats van vergeldingspolitiek te voeren ten koste van de Amerikaanse bevolking.

Enkele opmerkingen:

• Er is geen invoertarief voor aankopen onder de $800.
• Voor grote fabrikanten is de $800-grens per zending nutteloos (zie hieronder).
• De harmonisatiecode voor USB-flashgeheugen is 8523.51.00.00

De verkoop van USB-flashdrives wordt geschat op 5,47 miljard dollar voor 2024. Stel dat de Verenigde Staten slechts 1% van dat bedrag kopen, dan zou de $800-limiet voor afzonderlijke bestellingen nog steeds niet toestaan dat fabrikanten het systeem “misbruiken” en invoertarieven omzeilen door honderden kleine zendingen te doen. Er is simpelweg te veel volume dat de VS binnenkomt om duizenden kleine bestellingen onder de $800 te rechtvaardigen. Bovendien zou de Amerikaanse douane een dergelijk schema zeker opmerken.

Dit originele artikel werd gepost op de Engelse GetUSB.info-website: Is er een invoertarief op USB-flashdrives?

USB 3.1 flashdrives beloven hogere snelheden, maar echte prestaties vallen vaak tegen door hitte en dataloads

Is het de moeite waard om een USB 3.1 flashdrive te kopen?

De technologie-industrie, technologie-nerds en technologieblogs zullen zeker zeggen dat het kopen van een USB 3.1 flashdrive de moeite waard is. Immers, deze blogs hebben iets nieuws nodig om over te schrijven en nieuwe links om te genereren voor affiliate advertenties, maar geven deze blogs waardevolle informatie terug voordat iemand zijn zuurverdiende geld uitgeeft?

Laten we het verschil in schrijfsnelheid tussen een USB 3.1 flashdrive en een USB 3.0 flashdrive vergelijken om te zien welke informatie we kunnen ontdekken.

Universal Serial Bus (USB) heeft verschillende overdrachtssnelheden op basis van de technologieversie. De USB 3.1-specificatie heeft een overdrachtssnelheid die piekt op 1.250 MB/seconde (megabytes per seconde). De USB 3.0-specificatie heeft een overdrachtssnelheid die piekt op 625 MB/seconde. Natuurlijk is dit de theoretische maximale overdrachtssnelheid. Wanneer iemand “theoretische overdrachtssnelheid” zegt, impliceert dit dat alle omstandigheden ideaal zijn. Bijvoorbeeld, de hostcomputer heeft de paardenkracht en bandbreedte om zoveel gegevens te verwerken en het ontvangende apparaat (in dit geval de flashdrive) heeft een gelijke doorvoer om die gegevens te ontvangen. Maar is dat de echte wereld – is het de moeite waard om een USB 3.1 USB flashdrive te kopen?

Hieronder staan enkele afbeeldingen en hier is de algemene volgorde van wat je zult lezen:

• Schermafbeeldingen van het type USB-apparaat (USB 3.0 en USB 3.1)
• Schermafbeeldingen van benchmarksoftware die beide USB-technologieën test
• Schermafbeeldingen van echte kopieerklussen met een Windows-computer

Hier zijn benchmarksnelheidstests voor beide USB-apparaten die vandaag besproken worden.

Het programma heeft twee testinstellingen voor het benchmarken van een snelheidstest. Een testinstelling is voor de theoretische maximale snelheid van het apparaat en schrijft gegevens rechtstreeks naar het geheugen zonder rekening te houden met het besturingssysteem en apparaatoverhead voor waar de gegevens worden opgeslagen. Denk hierbij aan een willekeurige schrijftest naar een beschikbare sector op de flashdrive.

De tweede testinstelling is een schrijfsequentie die het besturingssysteem en apparaatoverheadcache omvat voor het plaatsen van bestanden in de bestandstoewijzingstabel. Dit betekent extra tijd besteed tijdens de gegevensoverdracht om te loggen waar elke sector is geschreven samen met de berekening die nodig is om het volgende gegevensbit te schrijven. Deze tweede testinstelling is meer zoals een ervaring in de echte wereld.

Snelheidsbenchmarksoftware is ontworpen om een relatief snel overzicht van de apparaatcapaciteit te bieden. De eerste testinstelling is dus ontworpen om de theoretische maximale schrijfsnelheid of “burst” schrijfsnelheid te tonen. De tweede testinstelling is ontworpen om een meer “aanhoudende” schrijfsnelheid te tonen. Elke benchmarksoftware is ontworpen om een snelle en eenvoudige momentopname van wat het apparaat kan doen te bieden – maar kan het apparaat het doen?

• De USB 3.0 flashdrive zal gegevens schrijven met een snelheid van 67MB/seconde in burst en 59MB/seconde aanhoudend
• De USB 3.1 flashdrive zal gegevens schrijven met een snelheid van 244MB/seconde in burst en 151MB/seconde aanhoudend

Maar kan het apparaat het wel?

Flashdrive formatteren als UDF in Windows

Wanneer u een flashstation formatteert in Windows (7 of 10), krijgt u standaard opties als FAT, FAT32 of exFAT. Soms wordt ook NTFS aangeboden, maar dat is minder geschikt voor USB-sticks, zoals eerder besproken. Welke bestandssystemen beschikbaar zijn, hangt af van de capaciteit van de aangesloten stick.